در قرون وسطا، با قوّت گرفتن رویکردهای فلسفی در میان ربی‌های یهودی، اخلاق یهودی نیز رنگ و بوی فلسفی به خود گرفت. دل‌مشغولی فیلسوفان یهودی در آن زمان، نسبت میان ایمان و عقل و پرسش از ماهیت خدا بود که سبب پیدایش رویکردهای اخلاقی متفاوتی می‌شد. پاسخ به این دو پرسش، به ترتیب، میزان وابستگی اخلاق به تورات، و جایگاه اخلاق را مشخص می‌کرد. در این میان، موسی بن میمون، مهم‌ترین فیلسوف یهودی است که در آثارش به تبیین دیدگاه‌های اخلاقی خود پرداخت. وی در <em>تفسیری بر میشنا</em> می‌کوشد نشان دهد اخلاق یهودی بر متن مقدس استوار است و در <em>دلالة الحائرین</em> ضمن فکور دانستن ذات خداوند (پاسخی که به پرسش دوم می‌دهد)، نشان می‌دهد که کمال انسان در ایمان اوست و اخلاق جز به عنوان مقدمه‌ای برای رسیدن به ایمان درست ارزشی ندارد. در این مقاله، جایگاه اخلاق در اندیشه ابن‌میمون و مسایل مرتبط با آن را می‌کاویم.