دین مزدایی در جایگاه دین رسمی عهد ساسانی از ساحتی باطنی و اشراقی برخوردار است که با کیهان‌شناسی و ساختار جهان از یک‌سو و تکالیف اخلاقی فردی از سوی دیگر پیوستگی دارد. دوران آمیختگی نور و ظلمت، هر کسی در هر طبقۀ مردمانه‌‌ای برابر وظیفۀ اندازه‌شدۀ خود رفتار می‌‌کند و از ایجاد آشوب و تفرقه طبقاتی و چشم‌‌داشت اهریمنی به خواسته و دارایی دیگران دوری می‌‌کند. این وظیفه به گونۀ سلسله‌‌مراتبی در دو جهان «مینوگ» و «گیتیگ» پدیدار است که هدف بررسی این پژوهش را شکل می‌‌دهد. پرسش اصلی این است که ساختار جهان و تکالیف اخلاقی افراد بر چه مبنایی در کتاب سوم دینکرد استوار شده است؟ و نقش کشوربان و فرد مؤمن به دین مزدایی در مواجهه با آشفته‌‌کاری‌‌های اهریمن چیست؟ یافته‌‌های تحقیق نشان می‌‌دهد جهان‌‌آفرین، کشوربان‌ و مردمان در راستای یک زنجیره بنیادین، غایتی جز شکست اهریمن ندارند و این مهم با اندازه‌‌شناسی فرّه یزدانی درون هر فرد برای واپس‌راندن اهریمن از جهان پاک گوهر انجام می‌‌پذیرد.