یکی از چالش‌های مطرح در فرهنگ دیرینۀ بین‌النهرین، امکان مشارکت یا مکاشفه بین موجودات لاهوتی و ناسوتی است. جَستار حاضر درحالی‌که با تکیه بر شواهد کافی وجود چنین امکانی را در این فرهنگ مسلّم فرض می‌کند، به روش توصیفی - تحلیلی به دنبالِ شناسایی اشکال احتمالی مکاشفه در فرهنگ اساطیری بین‌النهرین است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند مکاشفه در اساطیر سومری، اَکّدی، بابلی و آشوری نوعی دادوستد معنوی بین عوالم لاهوت و ناسوت و دریچه‌ای برای مخابره یا القای خواسته‌ها، رازها و اخبار ایزدان بر موجودات خاکی اعم از بشری و غیربشری است. مکاشفه در اینجا غالباً شکل تک‌گویی و گاهی سیمای گفتگوی دوطرفه به خود می‌گیرد و می‌تواند برای انسان در کِسوت تجاربی چون سفر روح، رؤیای صادقه، دریافت صدا و غیب‌گویی رُخ دهد. ظاهراً جلوه‌هایی از معنا و اشکال مکاشفاتِ بین‌النهرینی به‌تدریج در ادیان سامی رخنه کرده‌ است که این تأثیر را می‌توان ثمرۀ قطعی همسایگی اقوام سامی با سومریان دانست؛ از این‌رو بررسی موقعیت‌های مکاشفه‌ایِ اساطیر بین‌النهرین برای فهم عمیق‌تر ماهیّت مکاشفه در ادیان متأخرتر حائز اهمیّت به نظر می‌رسد.